Nummer 14
Door: Dorian en Arnold
Blijf op de hoogte en volg Arnold en Dorian
14 September 2011 | El Salvador, Tacuba
Het duurde even, maar hier zijn we weer! We hebben niet bijzonder veel meegemaakt in de afgelopen dagen, we hebben vooral veel in bussen gezeten... Wat hebben we dan wel gedaan? In León hebben we een aantal dagen gezeten, waarvan we 1 echt actieve dag hadden. We gingen namelijk á la de deelnemers van Wie is de Mol? 2011 de actieve vulkaan Cerro Negro beklimmen. Onze gids vertelde een en ander over de verschillende kraters van de vulkaan, we schoten wat foto´s maar we kwamen eigenlijk alleen omhoog voor de afdaling! We hadden namelijk een board (lees: houten plank) bij ons en hiermee konden we ´pijlsnel´ naar beneden. Oke, het was niet supersnel en het was eigenlijk gewoon sleeën, maar het was wel leuk. Eenmaal beneden begon het te regenen. En te regenen. En nog meer te regenen. We zouden eigenlijk een tweede keer omhoog gaan, maar door de aanhoudende stortregen werd anders besloten. Toen het eenmaal droog was, sprong de chauffeur in zijn busje en ging het gas er op. Hij was bang dat als het weer zou regenen, we het gebied niet meer konden verlaten...
Wat hebben we verder dan in León gedaan? Ons hostel had triviant, dus we hebben meerdere potjes gespeeld. Het was de Amerikaanse versie en bijna geen enkele roze vraag was voor ons te beantwoorden. De oranje categorie was ook wat lastiger dan normaal, doordat er vrij veel vragen over baseball gingen. Tussen het trivianten door, hebben we door het stadje gelopen, boekje gelezen, met de jarige Dewi, de rest van de familie Hauser en Natasja geskypt en hebben we ons verdiept in volgende bestemmingen. Dat laatste deden we vooral om een indruk te krijgen hoeveel tijd er nog ´over´ is. We kregen via via namelijk een naam van een contactpersoon die mogelijk vrijwilligerswerk voor ons had. Omdat we eerlijk gezegd ook een beetje reismoe worden, we hebben al veel gezien en gedaan en kunnen onszelf wat moeilijker motiveren om nog een stad, een plein, een kerk, een markt etc. te bekijken. Misschien is het wel goed om iets heel anders te doen, oftewel werken. En nu we er toch zijn, waarom dan niet hier, voor de mensen die een extra handje soms hard nodig hebben. Een zeer vriendelijke man vertelde uitvoerig over één van zijn projecten. We zouden Engelse les aan de lokale kinderen kunnen geven en misschien ook wat sportieve activiteiten met ze kunnen doen. Dat klonk ons erg leuk in de oren. Er was echter ook een maar... het was echt in de middle of nowhere, de omstandigheden zouden heeeeeeeel erg basic zijn en we moesten minimaal twee weken beschikbaar zijn. Pfoe, oke we slapen er een nachtje over. We hebben het er lang met elkaar over gehad, het lijkt ons hardstikke leuk en goed om te doen, maar dit project laten we toch aan ons voorbij gaan. Misschien dat we later in onze reis nog ergens iets moois kunnen betekenen, en anders kunnen we bij thuiskomst bij Refleks en KVS weer als vrijwilliger aan de slag.
Na een paar dagen León werd het tijd om de stad van de grootste dichter uit Latijns-Amerika, Rubén Dario, te verlaten. We kozen ervoor om twee nachtjes naar het strandplaatsje Las Peñitas te gaan, op aanraden van Christa. Dat werden drie nachtjes, want het was er zo relaxed! We hebben in de zon gelegen, in een verschrikkelijk woeste zee ´gezwommen´ (lees: jezelf staande houden was voor Do al een hele kunst), boekje gelezen en de Spaanse versie van Monopolie gespeeld. Hier werd ons ook verteld dat er een boot vanaf Nicaragua naar El Salvador zou gaan. Dit hebben ze bij Wie is de Mol? 2011 ook gedaan, maar wij konden er maar geen informatie over vinden. Op donderdag vertrokken we dus uit Las Peñitas, richting Potosí dat aan de Golf van Fonseca ligt. Na een hobbelige rit in een chickenbus, kwamen we aan in een gat. Er was niks te doen, behalve dobberen in een openbare ´hot spring´, die de locals gebruiken als badhuis, maar waar ook de paarden en varkens uit staan te drinken. Arnold heeft een duik genomen, maar Do liet het even aan zich voorbij gaan. Op vrijdag zou de boot vertrekken en dus zaten we om 7.30 al bij de douane. De heren daar zeiden ons al direct dat er helemaal geen boot of dan toch misschien zou vertrekken. We bleven hoop houden, maar inderdaad na veel navraag bleek er inderdaad geen boot te gaan. Oja, een man wilde ons wel brengen, voor 200 dollar! Do was er even helemaal klaar mee en had bemoedigende woorden van Arnold nodig om überhaupt weer wat te gaan doen. Nicaragua is een leuk land, maar het vervoer is ´iets met peren´. We namen uiteindelijk de chickenbus terug over dat hobbelige pad, waar Do naast een vrouw belandde die een kip en een tamme papagaai bij zich had. In het licht van Wie is de mol? 2011, paste dit wel in het plaatje (zie opdracht 1).
In Chinandega werd overnacht en toen werd een poging gewaagd om over land in El Salvador te geraken. Een fietstaxi bracht ons naar de bus, de bus bracht ons naar de grens van Honduras, een fietstaxi bracht ons langs de twee grenspoorten, twee bussen later geraakten we bij de grens Honduras-El Salvador. Jeeeeeee, wat een verlossing, we zijn er dan eindelijk!! Op zijn Johan Cruijffs, ook wel de verlosser genoemd, is dit het veertiende land wat we aandoen! Dat we vervolgens in nog twee bussen moesten om ons naar de eerste grote stad te brengen, deerden ons niet. Bovendien kwamen we aan in een hotel met zwembad, jieha!
Op zondag kwamen we dan eindelijk aan in San Salvador, de hoofdstad van dit kleine landje. De dame in het hostel raadde ons aan om naar een vlakbij gelegen dorpje te gaan zodat we de El Salvadoriaanse cultuur een beetje kunnen leren kennen. Oke, wij de bus dus weer in... Het dorpje was niet onaardig, maar wat ons vooral opviel is dat wij zelf opvallen. Iedereen kijkt naar ons, nee het is meer staren wat ze doen. Ze zijn in El salavdor nog niet zo gewend aan toeristen en de grootste toeristische attractie voor de locals zijn de westerlingen blijkbaar. Maar zodra ze oogcontact met je hebben, lachen ze breed uit en menigeen probeert met ons te praten of ons te helpen. In een land dat veelal wordt omschreven als verschrikkelijk gevaarlijk, is op het eerste gezicht heel erg vriendelijk. En als we de locals kunnen geloven, dan hoeven we als buitenlanders ook niet bang te zijn. Er is inderdaad nog wel veel geweld in het land maar dat speelt zich af onder de bendes onderling. In het dorpje Santa Tecla bezochten we een foto expositie en tot onze grote verbasing zien we een uitgebreide expositie over Anne Frank en de Tweede Wereldoorlog. Goed ook om te zien, dat de locals erg geintresseerd zijn in dit bijzondere meisje en deze verschrikkelijke oorlog, terwijl hier in de jaren 80 ook een burgeroorlog afspeelde. Welke Nederlander weet daar iets van?
Maandagochtendspits in San Salvador is een chaotische bende maar we wisten onze weg te vinden richting De Poort van de Duivel. De WIDM-deelnemers hebben hier een soort koorddans-opdracht gedaan, o my god als we nu hier staan moeten we beiden niet aan denken om zo te bungelen boven een ravijn. Wij gingen hier naar toe om te genieten van het uitzicht, we konden ondanks de bewolking heel ver kijken en zagen de oceaan en verschillende vulkanen. ´s Middags vertrokken we alweer uit de stad waar letterlijk op iedere hoek van de straat een fast food keten zit!! We pakten een bus, maar we mistten de halte voor de terminal. Een El Salvadoreño gaf ons alternatief reisadvies en uiteiendelijk zaten we alsnog in een bus richting het westen. Daar kwamen we al tegen schemerlicht aan, maar we konden nog net de laatste bus nemen richting Tacuba. We waren echter niet de enige, we zaten als sardientjes in een blik. Het regende pijpenstelen bij aankomst, maar de hosteleigenaar kwam ons tegemoet lopen met een paraplu. We sliepen in het hostel Papa y Mama en die naam past prima. De vrouw des huizes bemoederd haar kleine eendjes, we zijn ook de enige gasten in het hostel en dus heeft ze niet zo veel om voor te zorgen. Mama zegt ons ´mi casa es su casa´ en onze harten smelten! Ze adviseert ons om pupusa´s te gaan eten, deze deegpannenkoekjes met vulling smaken inderdaad lekker. Daarna checkt ze of we in ons bed liggen, doet het licht uit en alleen de kus ontbreekt nog. De volgende ochtend klopt ze op onze deur om te checken of we wel wakker zijn. Ja mam.....
We zijn hier naar toe gegaan om een watervallentour te doen. Eigenlijk niet precies wetende wat dit is, stappen we in een pick up en hobbelen we een uur door het natuurgebied El Impossible. Na een lekkere wandeling, komen we dan bij onze eerste waterval en het is ons inmiddels duidelijk dat we er vanaf moeten springen. Arnold springt er in een keer in, wel een beetje koud! Do heeft knikkende knieën, het is echt best wel hoog!!! Uiteindelijk springt ook zij er in! Zo lopen we drie uur verder, waarbij we af en toe dus moeten springen. De hoogste sprong was op 12 à 13 meter, die vervolgens wordt gevolgd door een afdaling van 60 meter langs een enorme waterval over glibberende stenen en hele smalle richeltjes. Pfff.....ja met hoogtevrees is dat geen pretje! We schuren veelal op ons kont naar beneden, twee kapotte broeken als gevolg... Zelfs het naaisetje gaat nu geen uitkomst meer bieden!
Het tweede gevolg van deze tocht merken we vandaag, we zijn beurs en hebben spierpijn. Desalniettemin gingen we ook vandaag op pad. We nemen een paar chickenbussen om de Ruta del Flores te zien. Helaas, we zijn te vroeg, nee geen uurtje ofzo maar een hele maand. Deze bergroute staat vanaf in oktober helemaal in bloei, maar nu dus nog niet. We zien af en toe een bloem, maar daar raken we niet echt van onder de indruk. Onderweg stoppen we in een klein plaatsje, Ataco, waar ook WIDM zijn sporen heeft nagelaten. Een aantal huizen en winkels zijn hier prachtig beschilderd, ook de WIDM-deelnemers hebben dat mogen doen. En ja hoor, we herkenden ´GUS 2008´ (een bewuste MOL-actie) meteen. Het was inmiddels ook weer verschrikkelijk gaan regen en dus doken we een klein Frans cafeetje in voor een bakkie koffie (dit is ook een koffieregio) en een fantastische appeltaart.
PS Maud en Den, wat gaat de tijd hard, het is alweer 11 jaar geleden dat jullie ja zeiden tegen elkaar. Gefeliciteerd!
PS Deze week zijn er twee jarig, Ronald en Edwin, we wensen jullie een fijne B-day!
PS Papa en MamaDo, fijne vakantie alvast. We hopen dat de Skoda het fijn vindt dat jullie hem ook weer eens meenemen. Nemen jullie ook de vouwfietsen mee??
PS Bianca, nee er worden geen weeskinderen geïmporteerd. Ook al zien ze er af en toe uit om op te eten!
PS Maud, kan je zorgen dat die ene onderwaterfoto wordt vernietigd?? En de negatieven ook!!
Wat hebben we verder dan in León gedaan? Ons hostel had triviant, dus we hebben meerdere potjes gespeeld. Het was de Amerikaanse versie en bijna geen enkele roze vraag was voor ons te beantwoorden. De oranje categorie was ook wat lastiger dan normaal, doordat er vrij veel vragen over baseball gingen. Tussen het trivianten door, hebben we door het stadje gelopen, boekje gelezen, met de jarige Dewi, de rest van de familie Hauser en Natasja geskypt en hebben we ons verdiept in volgende bestemmingen. Dat laatste deden we vooral om een indruk te krijgen hoeveel tijd er nog ´over´ is. We kregen via via namelijk een naam van een contactpersoon die mogelijk vrijwilligerswerk voor ons had. Omdat we eerlijk gezegd ook een beetje reismoe worden, we hebben al veel gezien en gedaan en kunnen onszelf wat moeilijker motiveren om nog een stad, een plein, een kerk, een markt etc. te bekijken. Misschien is het wel goed om iets heel anders te doen, oftewel werken. En nu we er toch zijn, waarom dan niet hier, voor de mensen die een extra handje soms hard nodig hebben. Een zeer vriendelijke man vertelde uitvoerig over één van zijn projecten. We zouden Engelse les aan de lokale kinderen kunnen geven en misschien ook wat sportieve activiteiten met ze kunnen doen. Dat klonk ons erg leuk in de oren. Er was echter ook een maar... het was echt in de middle of nowhere, de omstandigheden zouden heeeeeeeel erg basic zijn en we moesten minimaal twee weken beschikbaar zijn. Pfoe, oke we slapen er een nachtje over. We hebben het er lang met elkaar over gehad, het lijkt ons hardstikke leuk en goed om te doen, maar dit project laten we toch aan ons voorbij gaan. Misschien dat we later in onze reis nog ergens iets moois kunnen betekenen, en anders kunnen we bij thuiskomst bij Refleks en KVS weer als vrijwilliger aan de slag.
Na een paar dagen León werd het tijd om de stad van de grootste dichter uit Latijns-Amerika, Rubén Dario, te verlaten. We kozen ervoor om twee nachtjes naar het strandplaatsje Las Peñitas te gaan, op aanraden van Christa. Dat werden drie nachtjes, want het was er zo relaxed! We hebben in de zon gelegen, in een verschrikkelijk woeste zee ´gezwommen´ (lees: jezelf staande houden was voor Do al een hele kunst), boekje gelezen en de Spaanse versie van Monopolie gespeeld. Hier werd ons ook verteld dat er een boot vanaf Nicaragua naar El Salvador zou gaan. Dit hebben ze bij Wie is de Mol? 2011 ook gedaan, maar wij konden er maar geen informatie over vinden. Op donderdag vertrokken we dus uit Las Peñitas, richting Potosí dat aan de Golf van Fonseca ligt. Na een hobbelige rit in een chickenbus, kwamen we aan in een gat. Er was niks te doen, behalve dobberen in een openbare ´hot spring´, die de locals gebruiken als badhuis, maar waar ook de paarden en varkens uit staan te drinken. Arnold heeft een duik genomen, maar Do liet het even aan zich voorbij gaan. Op vrijdag zou de boot vertrekken en dus zaten we om 7.30 al bij de douane. De heren daar zeiden ons al direct dat er helemaal geen boot of dan toch misschien zou vertrekken. We bleven hoop houden, maar inderdaad na veel navraag bleek er inderdaad geen boot te gaan. Oja, een man wilde ons wel brengen, voor 200 dollar! Do was er even helemaal klaar mee en had bemoedigende woorden van Arnold nodig om überhaupt weer wat te gaan doen. Nicaragua is een leuk land, maar het vervoer is ´iets met peren´. We namen uiteindelijk de chickenbus terug over dat hobbelige pad, waar Do naast een vrouw belandde die een kip en een tamme papagaai bij zich had. In het licht van Wie is de mol? 2011, paste dit wel in het plaatje (zie opdracht 1).
In Chinandega werd overnacht en toen werd een poging gewaagd om over land in El Salvador te geraken. Een fietstaxi bracht ons naar de bus, de bus bracht ons naar de grens van Honduras, een fietstaxi bracht ons langs de twee grenspoorten, twee bussen later geraakten we bij de grens Honduras-El Salvador. Jeeeeeee, wat een verlossing, we zijn er dan eindelijk!! Op zijn Johan Cruijffs, ook wel de verlosser genoemd, is dit het veertiende land wat we aandoen! Dat we vervolgens in nog twee bussen moesten om ons naar de eerste grote stad te brengen, deerden ons niet. Bovendien kwamen we aan in een hotel met zwembad, jieha!
Op zondag kwamen we dan eindelijk aan in San Salvador, de hoofdstad van dit kleine landje. De dame in het hostel raadde ons aan om naar een vlakbij gelegen dorpje te gaan zodat we de El Salvadoriaanse cultuur een beetje kunnen leren kennen. Oke, wij de bus dus weer in... Het dorpje was niet onaardig, maar wat ons vooral opviel is dat wij zelf opvallen. Iedereen kijkt naar ons, nee het is meer staren wat ze doen. Ze zijn in El salavdor nog niet zo gewend aan toeristen en de grootste toeristische attractie voor de locals zijn de westerlingen blijkbaar. Maar zodra ze oogcontact met je hebben, lachen ze breed uit en menigeen probeert met ons te praten of ons te helpen. In een land dat veelal wordt omschreven als verschrikkelijk gevaarlijk, is op het eerste gezicht heel erg vriendelijk. En als we de locals kunnen geloven, dan hoeven we als buitenlanders ook niet bang te zijn. Er is inderdaad nog wel veel geweld in het land maar dat speelt zich af onder de bendes onderling. In het dorpje Santa Tecla bezochten we een foto expositie en tot onze grote verbasing zien we een uitgebreide expositie over Anne Frank en de Tweede Wereldoorlog. Goed ook om te zien, dat de locals erg geintresseerd zijn in dit bijzondere meisje en deze verschrikkelijke oorlog, terwijl hier in de jaren 80 ook een burgeroorlog afspeelde. Welke Nederlander weet daar iets van?
Maandagochtendspits in San Salvador is een chaotische bende maar we wisten onze weg te vinden richting De Poort van de Duivel. De WIDM-deelnemers hebben hier een soort koorddans-opdracht gedaan, o my god als we nu hier staan moeten we beiden niet aan denken om zo te bungelen boven een ravijn. Wij gingen hier naar toe om te genieten van het uitzicht, we konden ondanks de bewolking heel ver kijken en zagen de oceaan en verschillende vulkanen. ´s Middags vertrokken we alweer uit de stad waar letterlijk op iedere hoek van de straat een fast food keten zit!! We pakten een bus, maar we mistten de halte voor de terminal. Een El Salvadoreño gaf ons alternatief reisadvies en uiteiendelijk zaten we alsnog in een bus richting het westen. Daar kwamen we al tegen schemerlicht aan, maar we konden nog net de laatste bus nemen richting Tacuba. We waren echter niet de enige, we zaten als sardientjes in een blik. Het regende pijpenstelen bij aankomst, maar de hosteleigenaar kwam ons tegemoet lopen met een paraplu. We sliepen in het hostel Papa y Mama en die naam past prima. De vrouw des huizes bemoederd haar kleine eendjes, we zijn ook de enige gasten in het hostel en dus heeft ze niet zo veel om voor te zorgen. Mama zegt ons ´mi casa es su casa´ en onze harten smelten! Ze adviseert ons om pupusa´s te gaan eten, deze deegpannenkoekjes met vulling smaken inderdaad lekker. Daarna checkt ze of we in ons bed liggen, doet het licht uit en alleen de kus ontbreekt nog. De volgende ochtend klopt ze op onze deur om te checken of we wel wakker zijn. Ja mam.....
We zijn hier naar toe gegaan om een watervallentour te doen. Eigenlijk niet precies wetende wat dit is, stappen we in een pick up en hobbelen we een uur door het natuurgebied El Impossible. Na een lekkere wandeling, komen we dan bij onze eerste waterval en het is ons inmiddels duidelijk dat we er vanaf moeten springen. Arnold springt er in een keer in, wel een beetje koud! Do heeft knikkende knieën, het is echt best wel hoog!!! Uiteindelijk springt ook zij er in! Zo lopen we drie uur verder, waarbij we af en toe dus moeten springen. De hoogste sprong was op 12 à 13 meter, die vervolgens wordt gevolgd door een afdaling van 60 meter langs een enorme waterval over glibberende stenen en hele smalle richeltjes. Pfff.....ja met hoogtevrees is dat geen pretje! We schuren veelal op ons kont naar beneden, twee kapotte broeken als gevolg... Zelfs het naaisetje gaat nu geen uitkomst meer bieden!
Het tweede gevolg van deze tocht merken we vandaag, we zijn beurs en hebben spierpijn. Desalniettemin gingen we ook vandaag op pad. We nemen een paar chickenbussen om de Ruta del Flores te zien. Helaas, we zijn te vroeg, nee geen uurtje ofzo maar een hele maand. Deze bergroute staat vanaf in oktober helemaal in bloei, maar nu dus nog niet. We zien af en toe een bloem, maar daar raken we niet echt van onder de indruk. Onderweg stoppen we in een klein plaatsje, Ataco, waar ook WIDM zijn sporen heeft nagelaten. Een aantal huizen en winkels zijn hier prachtig beschilderd, ook de WIDM-deelnemers hebben dat mogen doen. En ja hoor, we herkenden ´GUS 2008´ (een bewuste MOL-actie) meteen. Het was inmiddels ook weer verschrikkelijk gaan regen en dus doken we een klein Frans cafeetje in voor een bakkie koffie (dit is ook een koffieregio) en een fantastische appeltaart.
PS Maud en Den, wat gaat de tijd hard, het is alweer 11 jaar geleden dat jullie ja zeiden tegen elkaar. Gefeliciteerd!
PS Deze week zijn er twee jarig, Ronald en Edwin, we wensen jullie een fijne B-day!
PS Papa en MamaDo, fijne vakantie alvast. We hopen dat de Skoda het fijn vindt dat jullie hem ook weer eens meenemen. Nemen jullie ook de vouwfietsen mee??
PS Bianca, nee er worden geen weeskinderen geïmporteerd. Ook al zien ze er af en toe uit om op te eten!
PS Maud, kan je zorgen dat die ene onderwaterfoto wordt vernietigd?? En de negatieven ook!!
-
15 September 2011 - 06:22
Tas:
Yeeeh! Weer n verhaaltje! Zo nog n keer lezen en de foto's bekijken! Maar fijn om wat van jullie te horen! Dikke kus
-
15 September 2011 - 07:51
De Dissels:
Indeed een heerlijk verhaal weer. Wat gaaf dat jullie de WIDM-route min of meer gevolgd zijn...Tijdens de uitzending waren jullie al op reis en nu zien jullie wat zij hebben gezien/ervaren. Zeg, zo'n chickenbus, mag je daar ook in zonder kip? Jullie hebben wel weer een hoop rare vervoersmiddelen gehad in die paar dagen.... Geweldige foto trouwens van Arnie met die jongetjes in het 'badhuis'.
Geen idee of jullie het willen weten, maar het is hier echt al herfst. Vandaag gaat het wel, maar we waaien hier soms onze unterhosen uit.... Op naar land 15!
Liefs en x'jes van ons! -
15 September 2011 - 08:15
Tas (nog N Keer ;-)):
Ook nog heerlijke foto's! Is toch wat makkelijker kijken op n PC dan op mn iphone! Toch tijd voor n ipad misschien ;-) hihihi! Het is hier inderdaad herfst, al doet de zon haar best om af en toe te voorschijn te komen!
Afgelopen zaterdag monumentendag Den Haag met mams bezocht, en weer heel veel gezien! Den Haag heeft n hoop mooie plekjes! ;-) Hoop hofjes gezien en ns kijken of ik daar ook kan wonen! :-)
Verder geen spannend nieuws eigenlijk. Heb volgende week mn functioneringsgesprek (op prinsjesdag), hoop dat ik dan gelijk hoor of ik mag blijven op mn werk!
Dikke kus! -
15 September 2011 - 08:30
Emek:
Wat leuk die Wie is de Mol paralellen! Nog veel meer avontuur toegewenst! -
15 September 2011 - 13:30
Maudy:
Bedankt voor jullie felicitaties, 11 jaar wat een eeuwigheid hè?! (maar vooral: wat een prestatie...van mij).
-x-
-
15 September 2011 - 15:22
Arie & Liesbeth:
Ik kan toch niet zeggen dat jullie weinig hebben ondernomen,het was weer een heerlijk verhaal om te lezen,en de foto's zijn ook leuk en herkenbaar.De foto van ja, staat je heeeeel goed doet me denken aan een strijkplank van de Kringloop. De watervallen tour was ook heel apart zeg,maar jullie durven schijnbaar tegenwoordig alles. Veel plezier verder met hopelijk veel Zonnestralen. XXX -
15 September 2011 - 19:29
Wiets:
Wow wat super stoer dat jullie van die watervallen zijn afgesprongen. Klinkt behoorlijk scary.
Jullie op naar land 15!
Wij nog een maandje en dan ook lekker reizen :) (ietsje minder lang, dat wel ;) )
X -
15 September 2011 - 20:09
Sanne Y Niek:
beso de nosotros -
17 September 2011 - 16:15
Margriet:
hoi jongens, wat een verschrikkelijk mooie reis maken jullie toch! Ik geniet weer elke keer van jullie leuke verslagen, maar zou inmiddels al doodmoe zijn van al die dingen die jullie doen en ondernemen, maar dat zal de leeftijd wel zijn, toch...
Geniet ze nog lekker! -
18 September 2011 - 08:13
Hermana Mayor:
Ola, zo te lezen en te zien zijn jullie nu in een ontoeristisch stukje Midden-Amerika beland.
El Salvador en haar (kleine) bewoners zien er ongerept en mooi uit.
Doe vooral rustig aan: jullie hebben nog tijd zat. Met een paar dagjes geheel verzorgd hangen in de hangmat bij Papa y Mama y Batman lijkt mij dan ook niks mis.
Hacer una cuidadosa y adios !!
-
18 September 2011 - 10:00
Amigo Hermana Mayor:
En ook van de amigo een korte reactie:
Mbt jullie opmerking "terwijl hier in de jaren 80 ook een burgeroorlog afspeelde. Welke Nederlander weet daar iets van?" ken ik er minimaal 1 (oa de aanslag op bisschop Romero)
ALs jullie ook een DVDspeler (of wellicht eerder VCR) op jullie hostel treffen een filmtip van regiseur Oliver Stone onder de orginele titel 'Salvador' waarin dit stukje historie wordt verteld.
Gelukkig gaat het er voor jullie nu wat rustiger aan toe.
-
18 September 2011 - 21:03
PapaDo:
Hallo Fall Hoppers,
Dat is weer eens wat anders als gewoon in de chickenbus, vulkaantje glijden en waterval springen!
Mooi verslag en geweldige foto's. Het is maar goed dat jullie uiteindelijk niet gekozen hebben voor het Engelse lesgeven aan Nicaraguaanse kinderen, het deed mij even denken aan het verhaal over de Babylonische spraakverwarring. Veel plezier nog verder in El Salvador en beso's van PapaDO -
18 September 2011 - 21:15
MamaDo:
Dankjewel dat jullie ons alvast een fijne vakantie wensen. Maar we zijn nog niet weg. De Skoda staat al te trappelen. De vouwfietsen gaan niet mee en de loopfietsjes ook niet. Zoals het gisteren en vandaag met papado gaat moet de rollator en de stok mee. Hij heeft heel veel pijn aan en last van zijn knie. Wij en jullie natuurlijk ook hopen het allerbeste. Wordt vervolgd.
HEEL VEEL DIKKE KUSSEN. Mamado -
19 September 2011 - 13:38
Maudy:
reactie nr. 14 hier. ziet en klinkt fantastisch allemaal (wederom) veilig vanachter mijn pc meegenieten met jullie avonturen.
WIDM foto is erg leuk, 'k heb die aflevering ook gezien. en stoer hoor die watervallen tour en met je plank van de vulkaan.
-x- -
23 September 2011 - 20:16
Erik Borgers:
Hoi Arnold en Dorian,
Wat een leuke dingen doen jullie toch! Daar ga ik ook van leren. Ik ben getstopt bij de NTTB en ben nu begonnen met een reis door midden Amerika. Ik ga in tegengestelde richting van jullie dus wellicht ga ik nog om tips vragen. Maar ik ben nu begonnen in Antigua (Guatemala). Gaan jullie dat nog aan? Anders kunnen we elkaar ontmoeten! Ik zit hier nog wel even.
Heel veel plezier nog en geniet.
Groetjes Erik
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
