Pirates of the Caribbean

Daar zaten we dan... met 55 hamburgers, 12 vegaburgers, 128 worstjes, 135 satéstokkies, 98 shaslickjes, 26 stokbroden, alle Calve sausjes die je kan bedenken, lekkere salades en nog veel meer BBQ-troep... doet de BBQ het niet, gelukkig was het niet al te druk en werden de plannen gewijzigd. Alle gekheid op een satéstokje, Do had een geslaagde verjaardag. De felicitaties kwamen binnen via alle communicatiekanalen (dank!) en via de Skype werd ze zelfs toegezongen door Renske en Lianne. We gingen Cartagena in, in de bloedhitte, om een geschikte verjaardagstaart te vinden. Die smaakte goed en vervolgens mocht er ook nog een kado worden uitgezocht. Het werden elegante slippertjes, een item dat de echte flashpacker natuurlijk niet kan ontberen. Helemaal blij! De rest van de middag in het hostel gechilld met een Nederlandse professionele pokerspeler, gezellig. Nadat we de BBQ hadden gecanceld, vertrokken we naar Andres, een Ecuadoriaan die we op Galápagos hadden ontmoet maar die nu een maand in Cartagena studeerde. Hij nam ons mee naar een fancy restaurant waar we genoten van een heerlijk (lees: prijzig) verjaardagsmaal. Vervolgens nam Andres ons mee naar een Brazilaans feestje, georganisserd door zijn Braziliaanse studiegenoten. Na betaling van de entree kreeg je per 7 personen 3,5 liter bier, een fles rum en gratis caiprinha`s. Oftewel joehoe!!!! Gedurende avond werd iedereen beschilderd met de Braziliaanse kleuren, werd er een string geveild en kon er gedansd worden. Kortom erg gezellig!

De volgende dag moesten we natuurlijk wel een beetje uitslapen na een Braziliaanse avond/nacht. Geheel Cartagena werd voor meer dan 24 uur afgesloten van water, we waren net op tijd met douchen. Maar we konden ons erg lastig inleven in het feit dat er in een stad van bijna een miljoen inwoners (zonder de vele toeristen meegeteld) en gemiddeld 30 tot 35 graden geen druppel drinkwater uit de kraan kwam. Maar ach, het was onze laatste dag in Zuid-Amerika. De was werd gehaald, de tas werd gepakt en de laatste boodschapjes werden gedaan voor de overtocht naar Panamá. We hadden ook een prima gratis lunch genuttigd bij Andres thuis, Do kreeg ook van hem nog een verjaardagstaartje. Vervolgens konden we direct naar de haven waar ´onze´ Nederlandse jacht Frederika op ons lag te wachten. We hadden gehoord van het hostel dat de taxi naar de haven ongeveer 5 à 6 duizend pesos moest zijn, en aangezien wij nog net 6550 pesos hadden, moest dat goed komen dachten we. Onderweg vroeg Arnold hoeveel het ging kosten en hij schrok van het antwoord: 10.000 pesos. Na wat geonderhandel bracht hij het al terug naar 8500, maar de chauffeur wist toen nog niet dat we echt nog maar 6550 hadden, en een biertje. Bij aankomst in de haven vertelde we de chauffeur dat we niet meer hadden dan 6550, dus boodden we hem een biertje aan, die hij niet accepteerde. Na uitleg heen en weer, en hangjeugd in de omgeving die de chauffeur nog bozer maakte, besloot hij om het hier maar bij te laten en te vertrekken.... pfoe, gelukkig, geen politie gedoe vlak voor vertrek....

De Israelische Dotan stond ook bepakt en bezakt (Israeli´s hebben altijd zooooo veel bij zich) klaar voor vertrek en niet veel later kwam el capitán en zijn maat ook aan. De kapitein heette Israel, komt uit Spanje en vaart al 3 jaar de route Cartagena-San Blas-Portolindo. Zijn maat heet Orinson, Colombiaans, spreekt geen woord Engels maar al snel werd duidelijk dat hij überhaupt weinig spreekt. We dropten de tassen op de boot, we wisten dat het klein zou zijn en daar was niks van gelogen! Daar komt ook nog bij dat de Nederlandse vlag op z´n kop hing...(heeft de kapitein gedurende de week even gefikst na klachten van Arnold). Gelukkig konden wij de `master bedroom` confiskeren en hadden we nog een beetje privacy. Vervolgens konden we nog eenmaal aan land voor een laatste avondmaal op Colombiaanse bodem. Terug in de haven hebben we 1,5 uur op Orinson gewacht, we dachten dat hij ons terug naar de boot zou brengen. Na lang genoeg gewacht te hebben, besloten we de dinghy te stelen en zelf naar Frederika te roeien. Daar zaten Tom en Sofia op ons te wachten, twee Duitsers. We leerden elkaar kennen onder het genot van het spelletje Yaniv. Maar het viel ons direct al op, dat het allemaal erg rustige, stille mensen waren.

De volgende ochtend arriveerde de 6de passagier Tim (Australiër), de kapitein en Orinson. Uiteindelijk vertrokken we om 10.30 uur uit Cartagena. Twee dagen vaarden we richting de San Blas eilanden zonder anderen mensen te zien. Do had een beetje last van zeeziekte en bracht de tijd vooral slapend door. Arnold las wat, schaakte, kletste zo goed als het kon met de weinig spraakzame medepassagiers. We kregen ook les hoe we moesten sturen, want we hadden in tweetallen 2 uur nachtdienst om de boot te sturen en om goed op te letten of er geen andere boten aankwamen. Het sturen ging op kompas, maar was erg simpel. De kapitien gaf de koers aan (een breedtegraad op de kompas) en je moest er gewoon voor zorgen dat je ongeveer die koers hield. We gingen 5 à 6 knopen per uur, maar het was toch best spannend want `s nachts zie je niet veel en bovendien donderde en bliksemde het stevig rondom ons. De tweede nacht was er ook nog regen, oftewel we werden zeiknat! We zaten in een flinke storm en Do was erg blij dat Arnold een deel van haar dienst overnam, lief is hij hè?

Op vrijdag kwamen we eindelijk aan in de prachtige San Blas archipel van 365 eilandjes. Enkele eilandjes zijn bewoond door de Kuna`s, deze groep leeft erg primitief en afgezonderd van de rest van de wereld maar lijken het prima naar hun zin te hebben met vissen, kokosnoten rapen en in de hangmat hangen. De rest van de eilanden bestaan uit strandjes en palmbomen. En we konden eindelijk van de boot af! Na meer dan 48 uur op een zeiljachtje van 11 meter met 8 personen, wil je wel heel graag even wat anders! We doken het water in, snorkelden en gingen aan land op een van de eilandjes van Cayos Holandés (Dutch Keys). De boot lag voor anker tussen de mini-eilandjes Ogopu en Ogokipu. We maakten samen een wandelingetje, wat ons vooral opviel was de enorme afval dat er lag. De Kuna`s hebben het blijkbaar te druk om hun eilandjes een beetje opgeruimd te houden. ´s Middags konden we eindelijk weer eens kaarten, een nieuw spel werd geleerd: Cambio. Aan het einde van de dag werd er geregeld dat we met een 5 literfles zoetwater konden douchen. Ook dat verlangen was erg groot na al die dagen zonder de mogelijkheid om jezelf even lekker op te frissen...

Zaterdag vaarden we 3 uurtjes om wat andere eilandjes aan te doen. In de Cayos Chichime werd de boot voor anker gelegd tussen Chichime Mayor en Chichime Pequeño. We hadden ook uitzicht op het mini-mini-mini-eilandje met in totaal 3,5 palmbomen. Wij noemden dit eiland Chichime Muy Pequeño. De lokals kwamen met hun bootjes langs om vis en sieraden te verkopen. Do kreeg nog een verjaardagskadootje, een enkelbandje! Ook hier werd weer heerlijk gesnorkeld, op het strand gezonnebaad en gekaart. De flessen rum en wijn en de nodige biertjes kwamen te voorschijn en de mensen kwamen wat losser, gelukkig! Een catamaran kwam aan, waar we toevallig drie mensen van kenden en zij daagde ons uit voor een potje volleybal op zondagmorgen. Op hun boot had iets te veel alcohol gevloeid en dus kwamen ze niet opdagen, maar samen met Dotan en Tim speelde we een erg leuk potje beachvolley. Zondagmiddag hadden we een nog actiever programma, met zijn vieren zwommen we naar twee scheepswrakken. Het was verder dan gedacht en ook moeilijker. Doordat het erg ondiep was, was zwemmen lastig maar lopen ging ook niet door het pijnlijke koraal. Bovendien zwommen er ook ineens veel kwallen rond, au ze steken!

De laatste avond van de trip brachten we ook op één van de eilanden door. Voordat de verse vis werd geserveerd door Orinson, konden we een Kuna-douche nemen. Jippie! Een Kuna-douche is een emmer water uit een soort van waterput te halen en dat door iemand anders over je heen laten gooien. Na het eten dronken we alle alcohol op die we nog op voorraad hadden en werden er allerlei gezellige (kaart)spelletjes gespeeld. De groep kwam eindelijk echt los, jammer dat het zo laat in de week was. Maandagochtend werden we heel vroeg werd het anker binnengehaald en vaarden we verder, volgende bestemming was het vaste land van Panamá. Aan het eind van de middag kwamen we aan in Portolindo. We namen afscheid van de kapitein en verlieten de boot. Met z´n zessen vertrokken we naar een hostel. ´s Nachts brak daar een kort noodweer los, en onze bamboehut was niet waterdicht, shit!! Arnold kon midden in de nacht (het deed hem denken aan kamperen in Frankrijk met z´n ouders) z´n bed uit om nog zoveel mogelijk spullen op het droge te brengen.

Op dinsdag bracht Orinson ons naar Portobello, waar eindelijk onze paspoorten gestempeld werden. Officeel zijn we bijna een week in niemandsland geweest. Afscheid werd genomen van Orinson, hoewel hij enigzins contactgestoord leek waren we erg blij met hem. Hij deed al het zware werk op de boot en maakte driemaal per dag voor ons een prima maaltijd voor ons klaar, oftewel een prima gozer!

Twee bussen verder kwamen we aan in Panamá City, dat dus aan de Pacifische kust ligt! Samen met Tim en Dotan zochten we naar een hostel en je bent geen Israeliër als je niet onderhandelt over de prijs en dus zaten we voor een ´koopje´ op een vierpersoonskamer. Vandaag zijn we (natuurlijk) naar het Panamá Kanaal (Miraflores sluizen, 1e sluis vanaf de Grote Oceaan) geweest, wederom samen met onze Joodse en Australische vrienden. Het kanaal was niet spektaculair maar wel interresant om te zien. We hoeven niet uit te leggen hoe een sluis werkt, maar door de omvang van de boten en de smalheid van het kanaal is het erg knap hoe het allemaal gaat. Toch nog even wat feitjes, wist u dat:
- Het kanaal 67.5 km lang is?
- Gemiddeld 14000 schepen per jaar er doorheen varen?
- In 2010 het miljoenste schip voorbijkwam?
- Het gemiddeld 8 à 9 uur duurt om van de ene oceaan naar de andere te varen?

´s Middags hebben we het oude gedeelte van Panamá City gezien. Dit is een wijk waar helemaal mooie gerestaureerde gebouwen staan, o.a. het presidentiële paleis maar ook bouwvallen. We liepen bijna verkeerd maar door de lokals werd ons duidelijk gemaakt dat dit `peligroso`was. Oftewel omkeren want als de lokals je waarschuwen dan is het ook echt gevaarlijk! De rest van Panamá City bestaat voornamelijk uit skyscrapers en is het een erg moderne stad.

Morgen vertrekken alweer hier, we gaan langs de Pacifische kust omhoog waar we mogelijk een oude bekende ontmoeten! Belgische gezelligheid, daar kijken we erg naar uit! De boottrip naar de San Blas was fantastisch mooi, maar was helemaal top geweest als onze medepassagiers iets levendiger waren geweest. Desalniettemin, zeker een aanrader om deze eens eilandjes aan te doen! Hasta la pasta!

PS Welkom thuis PapaenMamaDo, we hopen dat jullie een geweldige vakantie hebben gehad!

PS Richard, het humorniveau van Do lag altijd toch al bijzonder hoog?

PS De Panamá-hoed komt officieel niet uit Panamá

PS Een hele grote hoeveelheid Panamese dames hebben hier enorm veel last van overgewicht na hun 18e verjaardag, dit is erg wennen na Colombiaanse perfectie

PS De auto´s hebben hier geen nummerplaat aan de voorkant hangen.