Machupicchu y mucho poepoe

1. We hebben Machupicchu gehaald!
2. Lezers met een zwakke maag zijn gewaarschuwd!

Dag 0
De laatste voorbereidingen werden getroffen; nog een paar boodschapjes, we huurden een tentje, twee matrasjes, twee bordjes en ieder een wandelstok. Nadat we gecheckt hadden of het allemaal in de backpacks past, gingen we met Valerie en Samy uit eten. Dit Canadees/Franse stel is helemaal into hiking, camping en trekking en met hen durfden we dit avontuur wel aan.

Dag 1
Om 5.00 uur vertrokken we uit ons hostel. Helaas voor Do begon de dag niet helemaal naar wens, diarree :( Ook Arnold had vlak voordat de bus vertrok nog even het toilet op de busterminal wat diarree geschonken. Waarschijnlijk wat verkeerds gegeten? Een bus en vervolgens een taxi bracht ons naar de startlocatie van onze wandeling: Cachora. In de taxi raakte Valerie echter in paniek, ze had haar peperdure, luxe camera niet meer! Ze had hem om haar voet gebonden in de bus en hij was nu weg...S amy belde met de busmaatschappij maar zij hadden (zoals verwacht) ´niets gevonden´. Dit alles deed bij Arnold ook een lampje branden, hij kon zich niet meer herinneren of hij het kabeltje om onze camera op te laden had ingepakt. Nee dus! Emek zij dat diepte punten perspectief bieden en dat klopt maar dit dieptepuntje was geen lekker begin van onze trip... Misschien heeft vrijdag de 13e toch invloed op sommige zaken.

Uiteindelijk toch maar de loodzware tassen op onze rug en kon onze wandeling door de Sacred Valley beginnen. De eerste dag zou niet heel zwaar zijn en al kletsend kwamen we bij de eerste camping aan. Do was zich wel zwakker gaan voelen door haar maagprobleempje, maar gelukkig nam Arnold wat gewicht van haar tas over. Bij de eerste camping werden we verwelkomd door een beestenboel, door een hele boel sandflies waarvan de gevolgen nog op onze huid te zien zijn en door Lara en Phil. Het stel uit Wales dat we leerden kennen tijdens onze jungletocht in Bolivia. Dat was dus even gezellig maar na ons eerste diner vanaf het campinggassetje doken we tent in om te gaan slapen. Helaas pakten we niet veel nachtrust want Do moest een aantal keer (in totaal 5 keer) rennen naar het (vieze, donkere) toiletgebouwtje...

Dag 2.
Vroeg uit de veren maar even later werd besloten om niet te vertrekken. Do was te zwak om een zware beklimming te maken en dus lasten we noodgedwongen een rustdag in. We luierden en kletsten in de schaduw en ´s middags deden we een dutje in de tent omdat we gestoord werden van de sandflies. Na een koude douche begon Do zich was beter te voelen en dat bood dus weer perspectief voor de volgende dag.

Dag 3
Er was ons verteld dat er muilezels onder aan de berg stonden die gehuurd konden worden. Dat zagen we wel zitten maar helaas er bleek geen ezeltje beschikbaar te zijn voor ons. Dan maar bikkelen en met tas en al die berg op. Halverwege hadden we een grote pauze waar Arnold voor het eerst in de natuur een ´number 2´deed, vergezeld met honderden muggen en sandflies. We raakten aan de praat met een gids en hij bood uiteindelijk gratis zijn paard aan. We bedachten ons geen moment en gooiden onze tassen op de rug van ´Brad Pitt´.

Op de top van de berg namen we afscheid van Brad en nuttigden we de lunch. Do had haar eetlust nog niet terug en bedankte voor de pita-pate maar had wel trek in een cactusfruit. Arnold plukte er een en Do pelde hem eigenhandig.... Wat er precies gebeurde weet niemand maar even later zat Do haar hele mond, lippen, tong en handen onder de cactushaartjes.... AU!!!!!! Met een pincet werden deze vakkundig verwijderd door Arnold en de middagetappe verliep voorspoedig. Onderweg informeerden we of we een ezel konden huren voor de volgende dag, theoretisch de zwaarste van allemaal. Geen enkele herder had daar zin in en dat was toch wel een teleurstelling!

Vlak voordat we de camping bij Choquequirao bereikten zagen we al enorme Inca-terassen op de helling van de berg liggen. Nadat we snel de tent hadden opgezet, daalden we af om de terrassen van dichtbij te bekijken. Ze waren zo groot, zo mooi gemaakt en zo stijl! Erg indrukwekkend! Alle muren waren gemaakt van platte stenen. Vervolgens moesten er weer naar boven worden geklommen, zowel letterlijk als figuurlijk ging het licht uit... Onder het diner mocht Do weer rennen naar het toilet....

Dag 4
Deze dag begon met een bezoek aan Choquequirao. Dit is het laatste dorp waar de Inca´s hebben geleefd voordat ze definitief werden verslagen door de Spanjaarden. Er is pas 30% van het dorp uitgegraven maar de verwachting is dat het nog groter en indrukwekkender is dan Machupicchu. Ook omdat Machupicchu wordt bedreigd door verzakkingen, kan het zijn dat dit dorp de nieuwe, grote toeristische trekpleister wordt in deze regio. Nou je kan er maar vast geweest zijn. Het was koud en mistig maar dat mocht de pret niet drukken, het was een prachtig dorp met indrukwekkende terrasssen aan beiden zijden van de helling.

Nadat we een flinke klim achter de rug hadden, begon er een nog grotere afdaling. Pfff..... En hoe verder we daalden hoe warmer het werd. Gelukkig bracht de rivier verkoeling. Nadat we hier pootje hadden gebaden, begon echter het zwaarste gedeelte van de dag... Een enorme klim moest ons naar een familie brengen waar we konden kamperen. Ondertussen werd het donker, iedereen was moe en raakte een beetje geïrriteerd. De laatste 15 minuten waren loodzwaar voor Do die compleet over haar eigen lichamelijke grensen ging doordat ze zo weinig voedingsstoffen binnenhield maar wel enorm zware arbeid verrichtte. Arnold begeleidde haar als een mental coach naar boven en nam ondertussen nog meer gewicht over uit haar tas. De camping van Maisal werd niet bereikt, we konden simpelweg niet meer verder van vermoeidheid. We vonden een grasveldje dat bezaaid lag met ezelpoep, hondenpoep, schapenpoep en weet niet meer wat voor poep meer (en dus zonder toiletten oid) en daar tussen werden de tenten opgezet. Do kroop er meteen in maar kon zich er niet toezetten om de noodles naar binnen te werken. Niet veel later moest zij tot overmaat van ramp ook nog overgeven.... Een koude nacht volgde op ongeveer 3400 meter.

Dag 5
Arnold´s verjaardag! Nou helaas zonder slingers, taart en kadootjes....

Niet veel hoger op de berg zou een familie wonen waar we misschien een ezel konden huren. Niet langer was het plan om alleen de tassen op de ezel te laden, ook Do zou misschien er op moeten. Eenmaal aangekomen werden we met open armen ontvangen, we konden een klein ontbijtje kregen en we konden 1 ezel voor 60 Soles huren voor de tassen. Oke, deal! Hoewel het duur was... De moeder behandelde Do nog met wat kruiden en groene blaadjes wat moest helpen tegen alle maagperikelen. Ook wilde ze nog een kip of een cavia voor Arnolds verjaardag slachten maar dat hoefden niet per se van ons...

Zonder tassen zochten we onze weg naar boven door de modder en ezelstront. Je had je wandelstick wel nodig want uitglijden wilde je daar echt niet haha! Het laatste stuk van de klim hielden Val en Samy het voor gezien, blijkbaar hadden ze geen zin meer om te wachten op dat trage Nederlandse stel. Pas op de top zagen we hen weer maar langzaam aan verdween de gezellige sfeer een beetje. De afdaling ging vervolgens soepeltjes en we konden kamperen bij de vrouw en haar ezel. Dit keer hadden we wel een douche, helaas wel weer koud. Samen met de vrouw werd er in Yanama gegeten en daarna werden snel de opblaasmatjes weer opgezocht.

Dag 6
Bij het ontwaken stond er ineens een kerel bij onze tent met een heel klein ezeltje. Voor 60 Soles wilde hij ons wel naar top van de volgende berg brengen. Wederom een hoop geld, maar oke alles beter dan zelf met die tas zeulen! Ondertussen kregen Val en Samy een ´echtelijke´ ruzie wat de sfeer even onder druk zetten. De dames liepen voorop en de mannen hadden hun eigen tempo waarbij wij een beetje de gemoederen tussen de twee probeerden te sussen.

Onderweg werden we vergezeld door een hele lieve hond. We hebben hem Peroe genoemd, hij heeft ons de hele dag gevolgd en was hartstikke lief en leuk. Zelfs Arnold was een klein beetje gek op hem! De ezel bracht onze spullen tot de top op 4600 meter. Vanaf hier moesten we onze tassen weer zelf dragen maar met een afdaling is dat beter te doen. Onderweg waren de uitzichten prachtig en waren we ook getuigen van de gevolgen van het regenseizoen. Enorme landslides zorgen ervoor dat wegen nauwelijk begaanbaar zijn.

Uitiendelijk komen we aan bij de camping van Colcapampa, waar Valerie er achter komt dat ze haar koplamp kwijt is. Ze verdenkt de herder van de ezel ervan dat hij deze uit de tas heeft gestolen. Wij zijn gelukkig niets kwijt. Het is de eerste keer dat Do het avondmaal normaal kan nuttigen en de verse mintthee als toetje is ook goed te doen!

Dag 7
We staan voor zonsopgang op, we hoeven vandaag maar drie uurtjes te lopen naar La Playa en willen dat zo mooi achter de rug hebben. Zij hebben de vaart er flink in, wij nemen onze eigen tempo. Onderweg gaan onze maagjes weer opspelen, nadat Arnold een diarree achtige Pachamama (normaal gesproken een stapel van stenen) voor de achtervolgers heeft achtergelaten, mag ook Do een ´number 2´ in de natuur doen. Helaas was er geen plekkie waar ze beschut kon zitten en dus kwam er natuurlijk precies iemand langs op de motor. Na drie lopen zat het er dan eindelijk op. Een bus kon ons brengen naar het treinstation. Een grote teleurstelling wachtte ons daar, de trein was zo duur dat we het niet waard vonden om voor 40 minuten treinreis een kaartje te kopen van 18 US Dollar. We besloten om de wandelschoenen weer onder te binden en dus weer 2,5 uur te gaan lopen. Uiteindelijk kwamen we aan in Aguas Calientes, dit is het dorp naast Machupicchu. Val en Samy besloten weer hun tentje weer op te zetten, wij besloten om een hostel te gaan zoeken. Voor weinig hadden we een tweepersoonskamer, met eigen douche en wc, een handdoek, een zeepje, toiletpapier etc. Wow wat een luxe na al dat afzien van dat kamperen/kreperen!!
En eerlijk gezegd is ook wel weer even lekker om met zijn tweëen te zijn! We kopen de peperdure entreekaartjes voor Machupicchu en genieten van een heerlijke pizza.

Dag 8
Om 4.00 uur vertrekken we uit ons hostel, we halen Samy en Val op bij de camping en lopen naar de ingang van Machupicchu. Er staan al meer dan 100 mensen in de rij en als de hekken open stroomt iedereen naar binnen. Vervolgens moet er 45 minuten flink geklommen worden. Het is een soort trap maar met enorme tredes wat dus snel vermoeiend is. Wij hebben na deze week een bereconditie en lopen ´fluitend´ naar boven terwijl we mensen passeren die bijna flauw vallen. Iedereen wil zo snel mogelijk boven komen omdat er maar 400 mensen per dag de Waynupicchu mogen beklimmen. Dat is de berg waar vanaf je een mooi uitzicht hebt over alle ruïnes. We zijn op tijd en dus mogen we ons verheugen op nog een klim later op de dag.

We besluiten om een gids te nemen die ons veel verteld over de Inca´s, de ontdekking in 1911, de verschillende tempels etc etc. Het is allemaal erg interresant en wat waren die Inca´s slim!! Overigens, terwijl we een pauze hadden hoorden we soms vier verschillende gidsen vier verschillende verhalen over een en dezelfde rots vertellen.... Dus wat waar is weet niemand maar hoe dan ook, het was allemaal erg indrukwekkend. We hebben heel veel gezien en het was een geslaagde, gezellige dag. Machupicchu is zeker een aanrader, maar schiet op want ieder jaar zakken de ruïnes een centimeter door alle mensen die op de berg lopen!!

De hele dag hebben we lopen twijfelen over het vervolg van de trip. We vonden het een unieke ervaring met het hele kampeergebeuren enzo maar we zijn er ook wel achter gekomen dat het niet helemaal ons ding was. Val en Samy wilden er nog een paar dagen aan vast knopen om nog een aantal dingen in de omgeving te zien, wij wilden eigenlijk redelijk snel richting Cuzco. Uiteindelijk hebben we besloten om met z´n tweëen verder te gaan en dus moesten afscheid nemen aan het einde van de dag :(

Dag 9
We gaan met de Machupicchu-trein naar Ollaytantambo, erg prijzig wederom maar dit keer kregen we er een twee uur durende rit voor en dus vonden we het wel waard. Vanaf hier pakten we een busje naar Urubamba om vanaf daar een bus te pakken naar Maras. Een plek waar taxi´s zouden staan die ons vervolgens naar Moray en Salinas moest brengen. Moray zijn Inca-terrassen in een cirkel. Deze plek had iets magisch. De Inca´s verbouwen hier allerlei gewassen en ze experimenteerden hier ook mee want hier terras heeft in deze kom zijn eigen microklimaat. Heel bijzonder dus. Vervolgens bracht de taxi ons naar Salinas, dit zijn zout-terrassen. Ook dit gebied is door de Inca´s ontdekt en gebouwd, maar wordt nog steeds gebruikt om zout te winnen. Het ziet er prachtig uit met al die kleine witte, bruine en gele terrassen!

De dag werd afgesloten in Cuzco. Voor vertrek hadden we al een restaurantje gespot waar we graag wilden eten. Ze hadden er namelijk kaassouflees, patatje oorlog, bitterballen en kroketten!! Met name die laatste twee waren erg lekker en dus hebben we lekker zitten smullen!! Arnold wilde toch nog even zn verjaardag op een Hollandse manier vieren. Na een pita-jam als ontbijt, pita-pate als lunch of pasta zonder saus of rijst met tomatensaus als diner is eigenlijk alles lekker!!!

We vertrekken morgen naar Lima, om vanuit daar zo snel mogelijk naar het strand te gaan!!! Lekker even bijkomen van de afgelopen weken in Bolivia en Peru.

Dikke kussen!

PS Jieha Ajax!!! Bianca, we lazen je sms toen we aan onze laatste etappe bezig waren naar Agua Calientes. Na dit goeie nieuws liep Do weer wat makkelijker!

PS Tas, wat een verhaal van Tante Ruth. Heel veel sterkte!

PS Thanks voor alle felicitaties voor Arnolds verjaardag!