Kilometers vreten en de duistere kant van dit land

We begrijpen uit de laatste post van De Dissels dat jullie met smacht wachten op een verslag. Nou het is te hopen dat je lekker zit want het wordt een lang verhaal, we hebben weer een hoop beleefd! Helaas waren het niet allemaal positieve ervaringen maar dat geeft wellicht een wat genuanceerder beeld van Argentinië.

Vorige week zatermiddag werden we ´s middags opgehaald door de familie Palmero (we hadden hen leren kennen op straat in Buenos Aires). Vader, zoon (Eloy, 13) en dochter (Martine, 23) zijn alledrie gek van rally rijden. Dat is niet zo gek in Cordoba want daar staat deze stad ombekend en in de omliggende bergen kan dat ook prima. In papa´s Subaru gingen wij dan ook fijn een stukje rijden. Terwijl we de stad uitreden kwamen we langs het voetbalstadion van de plaatselijke FC Belgrano en papa regelde even dat wij naar binnen konden om een kijkje te nemen. Arnold had z´n Spurs shirt aan in de kleuren van Belgrano, dus dat gaf voldoende reden om gratis naar binnen te mogen. Vervolgens reden we richting de bergen en konden we genieten van het landschap. We reden naar de berg ´Pan de Azucar´ die ook geregeld wordt gebruikt voor rally rijden (ook voor de WK Rally). Ondanks dat we natuurlijk nu niet in een echte rallycar zaten en ook geen 4WD hadden, gingen we toch in een redelijk tempo op en af. Onderaan de berg wisselde papa en zoon (kijk nog even naar zijn leeftijd!) van zitplaats en Eloy greep zijn kans en schoot er vandoor! Even later moesten Martine en wij uitstappen en toen gingen de jongens echt even los door keihard te gaan scheuren (zie film) op een soort parkeerplaats. Nadat ze waren uitgeraasd kwam de auto tot stilstand en hoorden we tsssss en hadden we een lekke achterband. Papa draaide z´n hand er niet voor om en binnen enkele minuten zat er alweer een nieuwe band onder. Gelukkig brachten papa ons vervolgens veilig thuis!

Zondag hebben we door de stad gelopen met zn oude gebouwen, vrijmarkt-achtige praktijken (kleedje op de grond en al je spullen voor weinig verkopen) en een mooie basiliek. Om 23.00 uur stapten we vervolgens een nachtbus in en 7,5 uur later waren we in San Juan (niet heel interessant) om direct weer in een andere bus te stappen die ons naar San Agustin de Valle Fertil bracht. Dit is een klein dorpje in de buurt van twee prachtige nationale parken.

Helemaal gebroken kwamen we daar aan, maar meteen werd ons verteld dat door de weersomstandigheden de parken de afgelopen dagen dicht waren geweest en dat we alleen vandaag (niet morgen) de mogelijkheid hadden om voor een hoop peso´s naar een van die parken te gaan. Ondanks de vermoeidheid besloten we om te gaan, want we wilden deze kans ook niet aan onze neus voorbij laten gaan. Een (ernstig koude!!!!) douche zorgde er weer voor dat we weer wat frisser uit onze ogen keken maar daardoor zagen we ook dat de transfer-auto die ons naar het park moest brengen, niet helemaal perfect was. De handrem, de snelheidsmeter, de kilometerteller, de ruitenwisser en de benzinemeter werkten allemaal niet. Na alweer een lekker band moesten we de auto aanduwen, in de voorruit zat een flinke barst, hij kon maar (geschat) 50 km/uur en het stuur stond standaard een kwartslag gedraaid....

Uiteindelijk bereikte we het park en bleek het gesloten te zijn!!! Pfff...en dus moesten we met dat zelfde barrel weer 2,5 uur terug... Klagen bij het hostel hielp niet, en dus gingen we de volgende dag naar de plaatselijke VVV. Daar hebben we een klacht ingediend en zij zeiden dat ze het serieus namen omdat er al meer klachten binnen waren gekomen over deze travel agency. Bovendien vertelde ze ons daar dat het park überhaupt nooit open is geweest in die week! We voelde ons belazerd want die dikzak loog tegen ons! Nadat we ook met andere reizigers hadden gesproken bleek dat er meer mensen ´bedonderd´ waren. Met z´n allen sta je sterker en dat bleek wel toen we de hostelmanager met z´n zessen aanspraken, we kregen uiteindelijk 50% van ons geld terug.

De rest van de dag hebben we besteed aan luieren, een korte wandeling naar een stuwmeer en kaarten met een Aussie en een Amerikaanse. Om 1.00 uur nodigde een medewerker ons uit om sterren te gaan kijken op een verlaten plek in de bergen. Iedereen uit het hostel ging mee, aangezien iedereen wakker moest blijven om niet de nachtbus te missen... Op de open plek aangekomen was het bewolkt en begon het te regenen...pfff! Ach, we waren al lang blij dat we iets te doen hadden, want om 03.00 uur ´s nachts zou de bus vertrekken naar La Rioja. JA om 3.00 uur ´s nachts!! Dat is het enige tijdstip dat er bussen uit dit dorp vertrekken richting het noorden! Do kreeg nog even een kleine paniekaanval toen er een enorme tor (breder dan je duim) op haar rug zat, maar daarna konden we toch nog 4 uur slapen om om 7.00 uur aan te komen in La Rioja. Daar kochten we meteen weer twee bustickets naar Tucuman omdat er in La Rioja niet veel toe doen is. Tucuman werd ons niet aangeraden door Argentijnen, maar wij vonden het een prima stad om even bij te komen na die korte nachtjes en koude douches.

Door al het slaapgebrek gingen we vroeg naar bed. Helaas gaf ons hostel een feest en dus hoorden we tot 7.00 live Argentijnse folklore muziek. We hadden het wellicht meer kunnen waarderen als we erbij waren gaan zitten, maar het bedje riep ons! Toen onze wekker vervolgens ging, hebben we uit frustratie niet ons best gedaan om stil te zijn en Arnold presteerde het zelfs om mensen van hun bed te lichten! ´s Middags vertrokken we alweer naar het volgende dorp, Cafayate.

De weg er naar toe was prachtig, eerst door een soort jungle en daarna door een enorme vallei. In Cafayate een tour voor de volgende dag geboekt en naar de ruïnes van Quilmes en wat zitten kletsen met Tim, een Brit uit Leeds en ook uit 1982!

De volgende ochtend (vrijdag) redelijk vroeg op om naar de ruïnes te gaan, met twee wat oudere Duitse dames. Deze ruïnes zijn overblijfselen van een indianenstam (ongeveer 6000 stamleden) die in de vallei en op de berg leefden nog voordat meneer Columbus was geboren. Ze hadden de inca´s overleefd, maar helaas waren uiteindelijk de Spanjaarden te sterk voor deze stam. De Spanjaarden dwongen de natives te vertrekken uit hun stad en naar Buenos Aires te lopen (1500 km verderop). Van de toen nog 2000 levenden indianen hebben uiteindelijk 300 Buenos Aires gehaald. 15% van de oude stad is door studenten uit Buenos Aires hersteld, en er waren ook nog stukken te zien die alle terreur en oorlogen hebben overleefd. Eén van de twee Duitse dames was sterk genoeg om met ons de berg op te klimmen, om zo een goed overzicht van Quilmes te krijgen. Deze dame was niet echt handig met onze camera, maar gelukkig doet hij het nog wel. Er zitten alleen krassen en wat deukjes op de buitenkant. De val van de camera zorgde wel voor een compleet andere sfeer tijdens de terugweg naar de auto.

In de middag hebben we een kleine organische wijngaard (Nanni) bezocht, en kregen een interessante rondleiding over hoe de wijn nu wordt gemaakt. Voor weinig hebben we ook hun wijntjes geproefd. De desertwijn was zo lekker dat we gelijk maar een flesje meenamen. Vervolgens een wandeling gemaakt langs de wijngaarden in de omgeving en dat bracht Dorian op een idee: werken op een wijngaard. Dus wij terug naar Nanni en aan de Amerikaanse meid die de rondleiding gaf, gevraagd of het mogelijk was dat wij 2 of 3 weekjes konden druiven plukken. Ze reageerde enthousiast en bij navraag bleek dat het wellicht mogelijk was. We moesten maandag terugkomen.... Aangezien we al een bus en hostel naar en in Salta hadden geboekt, kwam dat niet echt lekker uit. Het is maar 4 uur reizen: geen probleem voor ons! In de avond hadden we de bus naar Salta, en werden we herenigd met Tim en Nederlanders die we ook in Mendoza hadden ontmoet.

Zaterdagochtend hebben we samen met Tim een auto gehuurd om de omgeving te zien want die scheen prachtig te zijn. Arnold startte met rijden en dat ging hem prima af op een mooie bergpas door de ´jungle´. Tim nam na 1,5 uur het stuur over en dat was spannend aangezien hij pas 1 maal eerder ´rechts´ had gereden. Bij de provinciegrens staat er doorgaans een politiepost en ook ditmaal was dat het geval. We werden gesommeerd aan de kant te gaan. Bleek dat we onze lichten niet aan hadden en dat is bij wet verplicht in Argentinië (dus ook overdag). Nadat Oom Agent had gevraagd waar we vandaan kwamen, en we geen Argentijnen bleken te zijn moest Tim uitstappen, terwijl wij met gordel om in de auto moesten blijven zitten. Papieren werden gecheckt en we hoorden Oom Agent ´800 peso´s´ zeggen. Wat??? 160 euro voor geen lichten aan? En dat terwijl we meerdere auto´s op dat moment voorbij zagen komen zonder lichten... Tim moest vervolgens mee naar een politie-auto buiten gehoorsafstand van collega´s en we dachten even dat hij werd afgevoerd... Dat bleek niet zo te zijn, Tim kwam terug naar de auto met een vreemde grijns op zijn gezicht. Terwijl Oom Agent de autopapieren teruggaf, stopte Tim 200 peso´s in het handje van Oom Agent. Bleek dus dat Oom Agent bij de auto aangeboden had ´dat Tim op het politiebureau of terplekke de boete moest gaan betalen. De hoogte van de boete op het bureau was 800 peso´s en bij het betalen ter plekke was de prijs onbekend: Tim mocht zelf een bedrag bepalen. Hij wist natuurlijk ook niet wat een aceptabele steekpenning was maar Oom Agent ging akkoord met 200. Iedereen stond strak van de spanning en we besloten verderop even een pauze te nemen en vooral Tim te laten bij komen van zijn eerste ervaring met corruptie.

Na wat lekkere empanada´s vertrokken we naar Pumamarca, een klein dorpje maar bekend om zijn ´zevenkleurige berg´. Verschillende gesteenten hebben hebben in miljoenen jaren ervoor gezorgd dat er nu 7 kleuren in één berg te zien zijn. Het is prachtig! De volgende stop was Salinas Grandes en weer mocht Arnold de bergpas bedwingen met zijn Chevrolet (lees Opel Corsa Hatchback). Deze route was mooi maar ook bijzonder omdat de top op 4300 m. lag. Zo hoog waren we alledrie nog nooit geweest! Achter de berg lag een vallei met daarin een enorme zoutvlakte op ongeveer 3000 m. Echter op het moment dat we uitstapten, begon het te regenen. We waren zo dapper om de zoutvlakte op te gaan maar het ging steeds harder regenen en uiteindelijk kwamen we verzopen terug bij de auto.

Tim reed terug en dat was best spannend aangezien we door wolken moesten rijden en dus was het zicht ongeveer 3 meter... Na tientallen haarspeldbochten kwamen we gelukkig veilig aan de andere kant van de berg. Iets verderop lag een klein dorpje, Tilcara met de overblijfselen van een pre-columbian dorpje op een helling. Dit wilden we ook nog even zien maar daar aangekomen bleek de berg dicht te zijn wegens onbegaanbare wegen en dus besloten we richting huis te gaan, dat was nog wel 4 uur rijden en bovendien werd het al bijna donker. Wederom werden we aangehouden bij de provinciegrens maar gelukkig werden we dit keer wel zonder ´boete´ doorgelaten. Uiteindelijk kwamen we om 23.00 uur aan bij het hostel, moe maar voldaan van alle mooie landschappen die we hadden gezien!

Zondag vierde onze allerliefste neef, Robin, zijn 5de verjaardag en dus gingen we op zoek naar een internetcafe met Skype. Dat is op zondag, tegen siesta-tijd aan, heel lastig maar uiteindelijk konden we even contact leggen met het thuisfront. Daarna hebben we ´even´ boodschappen (duurt hier altijd een eeuwigheid...) gedaan om vervolgens weer naar de bus terminal te gaan waar de bus naar Cafayate vertrok. Maandag hadden we immers een ´solicitatiegesprek´ en dus stonden we als echte westerlingen stipt om 10.00 uur voor de deur van Bodega Nanni. Helaas werden we al vrij snel teleurgesteld. Zoals het echte Argentijnen betaamd, was de situatie totaal anders dan ons vrijdag was verteld. Ze hadden geen nieuwe druivenplukkers nodig voor dit seizoen:( De Amerikaanse gaf nog wel een tip voor een andere bodega. Dat zorgde ervoor dat we een flinke wandeling moesten maken maar we wilden het proberen. Echter na de 4de ´nee´ was onze hoop op een baantje vervlogen en besloten we onze zoektocht te staken. Onderweg tussen alle wijngaarden hebben we overigens wel nog genoten van een leuke wandeling door de bergen (op zoek naar grotschilderingen van inheemse volkeren) met een mooi uitzicht over het dorp.

Morgen gaan we hier nog een tour doen, wederom door een prachtige landschap. De bergen hebben door miljoenen jaren erosie bijzondere vormen gekregen en dat willen we van dichtbij bekijken! Om vervolgens overmorgen weer naar Salta af te reizen; een dag niet met de bus, is een dag niet geleefd...

PS Feliz Aniversaire por Robin, Lennart, Opa, Maudy en Ome Ger!

PS Grote cactussen van minimaal drie meter groeien tussen de 1500 en 3500 m. en er zijn er hier veel!

PS Foto 4: een bedevaartsplekje ter nagedachtenis aan de vrouw die in de woestijn overleed maar haar kindje bleef in leven door borstvoeding.

PS Het volgende verslag kan lang op zich wachten in verband met beperkte internetmogelijkheden en carnaval hier in de omgeving?! Op Facebook zetten we vaker een korte update neer, dus als je ons echt niet kan missen kijk dan even op FB (Dorian en Arnold).

PS Zoals te lezen is hebben we dus een aantal tegenslagen te verduren gehad, maar wees gerust we hebben het prima naar ons zin!!!