Vulkaan Villarica!

Bariloche was een prachtige stad en heeft een mooie omgeving. We snappen dat Maxima hier graag vertoefd en we hebben ook prachtige landhuizen gezien waar ze mogelijk in verblijft als ze hier is. Wij hebben Cerro Campanario beklommen. Volgens National Geographic heb je vanaf deze berg een van de mooiste uitzichten in de wereld. Wij zijn het daar zondermeer mee eens. Bariloche ligt in het ´Lake District´ en dus zie je overal meren, bergen, sneeuw en groen. Echt heel mooi! De volgende dag zijn we naar een waterval gegaan. Oke het waren niet de Iguazu Falls maar het was een leuke wandeling. Op de terugweg maakte Arnold het lift-teken aan een voorbij komende pick-up en ja hoor de auto stopte! We doken in de achterbak en zoefffff daar gingen we! Onze eerste hitch hike, het was niet super ver maar het was wel even spannend! Hij zette ons een kwartiertje later keurig af bij een bushalte vanwaar we verder konden, terug naar het centrum van Bariloche.

Hoewel Bariloche prachtig (het lijkt op een Zwitsers dorp) is, was het voor ons na Ushuaia, El Calafate en El Chaten meer van hetzelfde en dus vertrokken we naar een paar dagen. De nieuwe eindbestemming was Chili! We moesten uiteraard de grens weer over, de vorige keer (toen we naar Ushuaia gingen) was de grensovergang met Chili ingewikkeld en dus waren we gewaarschuwd. Chilenen willen namelijk niet dat er groente, fruit of dierlijke producten hun land wordt ingevoerd en is de controle zeer streng. We moesten weer allemaal uit de bus, inclusief de bagage en een groente-fruit-vlees hond (de Chileense variant op de Nederlandse drugshonden) besnuffelde alles. We dachten dat we alles goed hadden geregeld maar toch reageerde de hond op onze tas... We dachten dat ie de ham rook die de dag ervoor in onze tas had gezetenmaar de x-ray scan van de tas leerde dat we ook nog twee bananen bij ons hadden. O ja....helemaal vergeten! Gelukkig had Arnold ´ja´ aangevinkt op het aangifteformulier (in verband met de theezakjes) anders hadden we ook nog een boete gehad! In de bus kreeg iedereen zijn gestempelde paspoort terug behalve 1 iemand, stress dus en wederom vertraging (wat een verassing!). Het vermiste paspoort bleek wel degelijk in de bus te liggen en dus konden we alsnog vertrekken. We gingen naar Osorno, een stad die niet echt toeristisch is, maar we hebben er ons een middagje vermaakt en konden even wennen aan Chili en het Chileense geld! 1000 Chileense Peso is ongeveer 1 euro 50, dus we liepen met veel briefjes weg van de pinner. Het briefgeld heeft wel wat weg van het monopolygeld....

Na Osorno vertrokken we richting Pucon, een klein toeristisch dorpje. De eerste paar dagen hebben we jullie advies opgevolgd en een snipperdag opgenomen. Heerlijk uitgeslapen, zo min mogelijk doen en de velen indrukken van de afgelopen weken verwerken. Ook zijn we nog naar een strandje geweest en ook daar was het lekker toeven.
Het toerisme in Pucon wordt mede veroorzaakt doordat vlakbij een werkende vulkaan ligt. In 1984 heeft deze vulkaan voor het laatste lava naar buiten gespoten, vorig jaar met de aardbevingen in Chili was men bang dat ie opnieuw zou gaan spuwen, maar dat is niet gebeurd. De rook die constant uit zijn top komt, beaamt dat ie nog steeds werkende is. Medereizigers hadden ons verteld dat het super was om de vulkaan te beklimmen en weer af te dalen. En dus legden wij 70.000 Chileense pesos neer (hihi je voelt je hier af en toe een soort miljonair) om ook deze tocht te gaan ervaren. Het was iedere pesos waard!! We vertrokken om 4.30 uur (Pfff 4.00 uur de wekker....) nadat het weer was gecheckt op internet (dat zag er niet goed uit:( ). Nadat een busje ons halverwege de berg had gebracht, onderaan de 1e skilift, startte de tocht, nog steeds in het donker! Langzaam kwam de zon op en dat gaf een mooi plaatje! Het weer was overigens super, strak blauwe lucht en een klein briesje en dus niet de wind van 25km/uur zoals op internet had gestaan. De tocht bergopwaarts zou ongeveer 5 uur duren, we hadden het waarschijnlijk sneller gekund als we die trage Braziliaan niet in onze groep hadden... Halverwege lag eeuwige sneeuw en dus kregen we sneeuwschoenen ondergebonden. Het voordeel van die dingen is dat je op sneeuw kan lopen, het nadeel is wel dat je kleine stapjes moet zetten. Uiteindenlijk kwamen we op de top (2847m) en daar werden we bijna aangevallen door de rook uit de krater, gadverdamme!! We moesten een doek voor onze mond en neus houden om nog een beetje te kunnen ademen. De krater is 80 meter diepen dus zie je geen magma maar het gevoel dat je op een werkende vulkaar staat is machtig mooi! Helaas kan je er niet heel lang vertoeven door de smerige (en wellicht ook giftige?) rook en dus keerden we al snel weer om. Terug richting de sneeuw want de afdaling beloofde ook een spektakel te worden. We gingen namelijk op ons kont door de sneeuw terug. De eerste afdaling is een beetje eng omdat je niet weet wat er gaat gebeuren maar met een ijspik kan jezelf makkelijk remmen en dus is het vervolgens genieten. Oke Do, was niet een heel goede sleeer maar nadat zij had ontdekt dat je ook zijwaarts kon, ging heteen stuk rapper! Het laatste stukje moesten we weer wandelen maar om 13.30 uur waren we weer terug bij het busje! Wow, wat een toffe dag!!

De algemene indruk die we van Chili hebben gekregen na een paar dagen is dat het niet zo duur is als iedereen ons had verteld! Dus dat is een meevaller! Zowel qua slapen en eten betalen we gemiddeld minder dan de laatste paar weken in Argentinie. Ook andere gebruiksartikelen zijn wat goedkoper en dus hebben we onszelf een nieuwe USB-stick en portomonnaie geschonken (gat in onze hand zorgt al voor genoeg uitgaande gelden)! Ook valt ons op dat het land wat meer geciviliseerd lijkt dan Argentinie, dat zien we bijvoorbeeld aan de snelwegen die hier wel een vangrail hebben. Maar ook de supermarkten bieden wat meer keus en dus hebben we de eerste avond weer eens heerlijk kunnen genieten van burrito´s. Helaas zijn de mensen wel wat minder vriendelijk....ze dringen voor, praten op een gebiedende wijs en we denken dat we net zijn ontsnapt aan twee dieven die het op onze spullen hadden voorzien.

Vanavond vertrekken we met de nachtbus naar Viña del Mar, een fancy kustplaatsje iets ten noordwesten van Santiago. Daar gaan we even bijkleuren!!

Hasta luego!

PS Judith stelde ons via de mail de vraag of we "studentiekozeachtigeietsoudererichtingdedertig" en "gezinnenmetkinderen" tegen komen. Het antwoord is dat de gemiddelde leeftijd van de reizigers ongeveer 24 jaar(als gevolg van de vele Israelischers die na hun diensttijd massaal in het vliegtuig naar Zuid-Amerika stappen) is, maar je ziet ook dertigers die reizen en dus vallen wij een beetje in het midden. We zien beperkt kinderen op onze reis, althans in de hostels, maar er zijn wel degelijk "begindertigersmetkinderentussende2en5" op een wat langere reis in Zuid-Amerika.

PS Mochten er meer mensen zijn met specifieke vragen, dan horen we dat uiteraard graag!

PS Joey, Arie, Robin en natuurlijk de allerliefste Lianne alsnog/alvast gefeliciteerd!