Let the games begin!
Blijf op de hoogte en volg Arnold en Dorian
09 December 2015 | Nieuw Zeeland, Takaka
Na de dagelijkse klusjes van een reiziger (hostel boeken, verslag plaatsen, boodschappen etc.) Vertrokken we richting thermaalbaden. Onze spiertjes konden wel wat ontspanning gebruiken na de Tongariro Crossing. Twintig minuten in een private pool en daarna mochten we nog zwemmen in het openbare zwembad. Op de terugweg besloten we nog een waterval te bezichtigen bij het plaatsje Whakapapa. "Wh" wordt door in Maori uitgesproken een "f" dus we moesten natuurlijk even lachen toen we hoorden over dit plaatsje. Tijdens deze korte wandeling merkten we wel dat de spierpijn verre van weg was. Gelukkig was het maar 800 meter. Na het avondeten speelden we voor het eerst Uno. Een Fransman speelde ook mee en met z'n drieën is dat spel leuker dan met 2. Arnold speelde Do van de mat, dus dat spel spelen we niet meer ;)
De volgende dag toonde de lucht 1 tint grijs... Het regende en het zag er niet naar uit dat het beter zou worden. Het ontbijt werd daarom wat later genuttigd en het einde van de ochtend vertrokken we richting Ohakune. We trokken de wandelschoenen aan, ondanks de nog steeds aanwezige zere spieren. We hebben een stuk van de Old Coach Road gelopen richting een oud trein viaduct. Een indrukwekkend staaltje engineering van begin 20ste eeuw; 43 meter hoog en 286 lang op 13 betonnen pilaren. Bij thuiskomst opende we het grote Duizenden toernooi. De gehele reis zullen we jullie op de hoogte houden van de tussenstand van ons favoriete kaartspel. We beginnen rustig; 1-1.
Woensdag vertrokken we naar Wellington. Do nam voor het eerst plaats achter het stuur "want het zou een makkelijk ritje worden". Uiteraard begon de weg te slingeren toen Do het gaspedaal indrukte. En op één bochtje en een inhaalmanoeuvre na, ging het uitstekend. Nol was blij dat ie na een uurtje zelf weer mocht! De lunch nuttigen we bij een Nederlandse molen in het dorpje Foxton. In het winkeltje kunnen we allerlei Nederlandse lekkernijen kopen maar de geïmporteerde drop, Sinterklaas strooigoed en hagelslag is reteduur!
In Wellington moesten er even een paar knoppen om. Na de rust van de afgelopen dagen, nu weer in een drukke stad. Van een private room naar een dorm. En onze geliefde Demio staat een paar straten verderop (betaald) geparkeerd. We kunnen voor weinig mee eten in de kroeg naast ons hostel en doen ook nog gezellig mee met de pub quiz. De eerste ronde hebben we 8 van de 10 vragen goed, daarna wordt het wat lastiger.
Wellington had wellicht Buenos Aires kunnen heten, we waaien onze jas uit als we op donderdag naar buiten gaan. Gelukkig hebben we een binnen programma voor de boeg; het Te Papa Museum bezoeken. Dit museum verteld over de geschiedenis van het land; het ontstaan van het land als gevolg van vulkanen en het verschuiven van tektonische platen, de flora & fauna van het land inclusief een reuze inktvis op sterk water, de rol van NZ in de eerste wereldoorlog (zeer mooie expositie!) en de geschiedenis van de Maori's en de kolonisatie van de Britten. We halen de Demio weer op en rijden nog Mount Victoria op voor een uitkijk op de stad. Daar is het echt windkracht 8 dus we schieten snel een kiekje en rijden snel weer naar beneden!
Gelukkig is vrijdag de wind gaan liggen want we steken de Cook Strait over (en een tektonische plaat). Naarmate we het Zuidereiland meer naderen, des te harder gaat het zonnetje schijnen! Heerlijk! En we zien twee keer een groepje dolfijnen langs de boot! Een kronkelende weg door de Marlborough Sounds brengt ons naar het hostel. Over dit hostel heeft Arnold het al 8 jaar, het schijnt het beste hostel ooit te zijn! We stoppen een aantal keer om te genieten van de voorgeschotelde vergezichten. Tegen het einde van de middag komen we aan bij Hopewell. Door de hartelijke ontvangst voelen we ons meteen (weer) thuis. Het is mossel-avond en Do smikkelt en smult, Arnold krijgt wat pizza slices van andere gasten. En er is ook nog taart want er is iemand jarig! 's Avonds spelen we Triviant met z'n tweeën en genieten we van onze luxe kamer.
Op 5 december huren we twee kayaks. Het is hard werken, want er staat een windje. De eerste stop is een verlaten hotel en de tweede een scheepswrak. We zijn helemaal alleen en leggen een kaartje op het strand. Do doet zelfs een tukkie voordat we aan de terugweg beginnen. Ook de terugweg is pittig en een blaar op Do's duim begint zich te vormen! Als we terug zijn, duiken we de hot tub in. Heerlijk warm water, een drankje, een chipje en een prachtig uitzicht, wat wil een mens nog meer? Do kookt haar "gevangen" mossels (je raapt ze gewoon op van de bodem) en likt d'r vingers er wederom bij af. Jeetje wat zijn die lekker! Ze spot ook nog twee roggen in het water, helaas is Arnold er niet bij. 's Avonds maken we ons potje kaarten af en dan is het al weer tijd om te slapen. De schoen wordt nog gezet maar de pakjespiet komt niet langs, wel genieten we van de gedichtjes die we krijgen toegestuurd van de familie!
Vandaag regent het weer! Jak! Maar we maken toch een wandelingetje van 1,5 uur. Beiden liggen we een keer op de grond want door de regen is het nogal glibberig! De middag brengen we binnen door; dagboekje bijwerken, foto's uitzoeken, verslag typen en natuurlijk weer een paar spelletjes. Do wint het eerste potje Catan (het kaartspel) en bij 1000-en staat het nu 3-3.
We worden wakker met een strakblauwe lucht maar helaas we moeten Hopewell verlaten. Dit hostel is met recht al jaren het best gewaardeerde hostel in NZ maar time to go. We rijden richting Takaka, het is niet heel ver maar omdat de wegen nogal kronkelig zijn en we geregeld stoppen doen we er de hele dag over. Onderweg luisteren we naar lekkere muziek en doen we het spel "wie is de artiest?". 's Avonds bakken we pannenkoeken. De eerste paar pogingen gaan compleet de mist in en is het scrumbled pancakes (ook lekker:)), maar daarna lukt het ons om een paar mooie exemplaren met kaas en spek te fabriceren. Vlak voor het slapen gaan, reserveren we nog een plekje op de watertaxi in Abel Tasman NP.
Via een gravel kronkelpad komen we dinsdagochtend aan in het Abel Tasman NP. Het eerste strand (Totaranui) is meteen heel mooi met prachtig geel zand. We stappen de watertaxi in, en via 2 baaitjes en een eilandje waar zeehondjes liggen te tukken, worden we afgezet bij Bark Bay. Het is inmiddels al bijna 12uur en we hebben nog een hoop kilometertjes voor de boeg, dus we zetten meteen de vaart er in! Het is een prachtige wandeling, op en neer (niet te stijl) en strand en bush wisselen elkaar in een heerlijk tempo af. Onderweg zien en horen we bijzondere vogeltjes. Het is eb als we bij de een na laatste baai aankomen. Waar we 's ochtends nog hadden gevaren, ligt nu een heel grote zandvlakte met biljoenen schelpjes en de bootjes drijven niet meer. Daarna stappen we nog een kleine twee uur verder en dan zitten onze 17 km er op. Moeie voetjes maar meer dan waard!
Gisteren hebben we Farewell Spit bezocht. Dit is een 27km lange zandduin die ieder jaar groeit door de wind en gunstige zeestromen. Als je in de atlas kijkt, lijkt het stuk land net de snavel van een kiwi. Het uitzicht doet ons een beetje denken aan ons waddengebied. Abel Tasman zag deze kust vanaf zijn driemaster en ontdekte een "nieuw" land. Zoals overal in NZ staan hier wat schapen in de wei ons wat glazig aan te staren. Als we het strand opkomen zien we meteen een zeehondje. Wat zijn ze toch schattig! Als Arnold om hem heen probeert te lopen, op zeer gepaste afstand, kiest ie voor de aanval... maar Arnold rent blijkbaar ver genoeg en de zeehond stopt zijn aanval als hij merkt dat zijn actie gewerkt heeft. Daarna kiest ie voor het ruime sop! 's Middags zijn we naar Wharariki Beach gereden, een grote rotsformatie ligt hier in het water en een aantal zeehonden liggen te chillen op de rotsen. We waaien uit ons hemd, dus na een paar kiekjes laten we ze verder met rust en verlaten we het Noordelijkste puntje van het zuidereiland. Vanavond hebben we heerlijk zelfgemaakte gehaktballen met aardappeltjes gegeten. Een ietwat a-typische rolverdeling (zoals wel vaker bij ons) met Nol die de piepers bereidt en Do achter de barbecue leidde tot een heerlijke maaltijd!
Zo...een aardig stukje tekst...hopelijk genieten jullie er weer van :) Vandaag vertrekken we naar Kaikoura. Hopelijk gaan we daar het spelletje "wie ziet er als eerste een walvis?" spelen. Tot laters en dikke kussen!
PS Deze website werkt voor ons helaas niet meer zo goed als 5 jaar geleden. We zijn erg veel tijd kwijt met foto's uploaden. Mocht iemand een goede optie weten voor het plaatsen van een verslag, foto's en videootjes... anders dan facebook, dropbox, een eigen website etc.
PS We houden ons ook aanbevolen voor mailtjes/appjes met dagelijkse bezigheden van jullie. Onze neef Robin doet dit al en dat vinden we super leuk!
De volgende dag toonde de lucht 1 tint grijs... Het regende en het zag er niet naar uit dat het beter zou worden. Het ontbijt werd daarom wat later genuttigd en het einde van de ochtend vertrokken we richting Ohakune. We trokken de wandelschoenen aan, ondanks de nog steeds aanwezige zere spieren. We hebben een stuk van de Old Coach Road gelopen richting een oud trein viaduct. Een indrukwekkend staaltje engineering van begin 20ste eeuw; 43 meter hoog en 286 lang op 13 betonnen pilaren. Bij thuiskomst opende we het grote Duizenden toernooi. De gehele reis zullen we jullie op de hoogte houden van de tussenstand van ons favoriete kaartspel. We beginnen rustig; 1-1.
Woensdag vertrokken we naar Wellington. Do nam voor het eerst plaats achter het stuur "want het zou een makkelijk ritje worden". Uiteraard begon de weg te slingeren toen Do het gaspedaal indrukte. En op één bochtje en een inhaalmanoeuvre na, ging het uitstekend. Nol was blij dat ie na een uurtje zelf weer mocht! De lunch nuttigen we bij een Nederlandse molen in het dorpje Foxton. In het winkeltje kunnen we allerlei Nederlandse lekkernijen kopen maar de geïmporteerde drop, Sinterklaas strooigoed en hagelslag is reteduur!
In Wellington moesten er even een paar knoppen om. Na de rust van de afgelopen dagen, nu weer in een drukke stad. Van een private room naar een dorm. En onze geliefde Demio staat een paar straten verderop (betaald) geparkeerd. We kunnen voor weinig mee eten in de kroeg naast ons hostel en doen ook nog gezellig mee met de pub quiz. De eerste ronde hebben we 8 van de 10 vragen goed, daarna wordt het wat lastiger.
Wellington had wellicht Buenos Aires kunnen heten, we waaien onze jas uit als we op donderdag naar buiten gaan. Gelukkig hebben we een binnen programma voor de boeg; het Te Papa Museum bezoeken. Dit museum verteld over de geschiedenis van het land; het ontstaan van het land als gevolg van vulkanen en het verschuiven van tektonische platen, de flora & fauna van het land inclusief een reuze inktvis op sterk water, de rol van NZ in de eerste wereldoorlog (zeer mooie expositie!) en de geschiedenis van de Maori's en de kolonisatie van de Britten. We halen de Demio weer op en rijden nog Mount Victoria op voor een uitkijk op de stad. Daar is het echt windkracht 8 dus we schieten snel een kiekje en rijden snel weer naar beneden!
Gelukkig is vrijdag de wind gaan liggen want we steken de Cook Strait over (en een tektonische plaat). Naarmate we het Zuidereiland meer naderen, des te harder gaat het zonnetje schijnen! Heerlijk! En we zien twee keer een groepje dolfijnen langs de boot! Een kronkelende weg door de Marlborough Sounds brengt ons naar het hostel. Over dit hostel heeft Arnold het al 8 jaar, het schijnt het beste hostel ooit te zijn! We stoppen een aantal keer om te genieten van de voorgeschotelde vergezichten. Tegen het einde van de middag komen we aan bij Hopewell. Door de hartelijke ontvangst voelen we ons meteen (weer) thuis. Het is mossel-avond en Do smikkelt en smult, Arnold krijgt wat pizza slices van andere gasten. En er is ook nog taart want er is iemand jarig! 's Avonds spelen we Triviant met z'n tweeën en genieten we van onze luxe kamer.
Op 5 december huren we twee kayaks. Het is hard werken, want er staat een windje. De eerste stop is een verlaten hotel en de tweede een scheepswrak. We zijn helemaal alleen en leggen een kaartje op het strand. Do doet zelfs een tukkie voordat we aan de terugweg beginnen. Ook de terugweg is pittig en een blaar op Do's duim begint zich te vormen! Als we terug zijn, duiken we de hot tub in. Heerlijk warm water, een drankje, een chipje en een prachtig uitzicht, wat wil een mens nog meer? Do kookt haar "gevangen" mossels (je raapt ze gewoon op van de bodem) en likt d'r vingers er wederom bij af. Jeetje wat zijn die lekker! Ze spot ook nog twee roggen in het water, helaas is Arnold er niet bij. 's Avonds maken we ons potje kaarten af en dan is het al weer tijd om te slapen. De schoen wordt nog gezet maar de pakjespiet komt niet langs, wel genieten we van de gedichtjes die we krijgen toegestuurd van de familie!
Vandaag regent het weer! Jak! Maar we maken toch een wandelingetje van 1,5 uur. Beiden liggen we een keer op de grond want door de regen is het nogal glibberig! De middag brengen we binnen door; dagboekje bijwerken, foto's uitzoeken, verslag typen en natuurlijk weer een paar spelletjes. Do wint het eerste potje Catan (het kaartspel) en bij 1000-en staat het nu 3-3.
We worden wakker met een strakblauwe lucht maar helaas we moeten Hopewell verlaten. Dit hostel is met recht al jaren het best gewaardeerde hostel in NZ maar time to go. We rijden richting Takaka, het is niet heel ver maar omdat de wegen nogal kronkelig zijn en we geregeld stoppen doen we er de hele dag over. Onderweg luisteren we naar lekkere muziek en doen we het spel "wie is de artiest?". 's Avonds bakken we pannenkoeken. De eerste paar pogingen gaan compleet de mist in en is het scrumbled pancakes (ook lekker:)), maar daarna lukt het ons om een paar mooie exemplaren met kaas en spek te fabriceren. Vlak voor het slapen gaan, reserveren we nog een plekje op de watertaxi in Abel Tasman NP.
Via een gravel kronkelpad komen we dinsdagochtend aan in het Abel Tasman NP. Het eerste strand (Totaranui) is meteen heel mooi met prachtig geel zand. We stappen de watertaxi in, en via 2 baaitjes en een eilandje waar zeehondjes liggen te tukken, worden we afgezet bij Bark Bay. Het is inmiddels al bijna 12uur en we hebben nog een hoop kilometertjes voor de boeg, dus we zetten meteen de vaart er in! Het is een prachtige wandeling, op en neer (niet te stijl) en strand en bush wisselen elkaar in een heerlijk tempo af. Onderweg zien en horen we bijzondere vogeltjes. Het is eb als we bij de een na laatste baai aankomen. Waar we 's ochtends nog hadden gevaren, ligt nu een heel grote zandvlakte met biljoenen schelpjes en de bootjes drijven niet meer. Daarna stappen we nog een kleine twee uur verder en dan zitten onze 17 km er op. Moeie voetjes maar meer dan waard!
Gisteren hebben we Farewell Spit bezocht. Dit is een 27km lange zandduin die ieder jaar groeit door de wind en gunstige zeestromen. Als je in de atlas kijkt, lijkt het stuk land net de snavel van een kiwi. Het uitzicht doet ons een beetje denken aan ons waddengebied. Abel Tasman zag deze kust vanaf zijn driemaster en ontdekte een "nieuw" land. Zoals overal in NZ staan hier wat schapen in de wei ons wat glazig aan te staren. Als we het strand opkomen zien we meteen een zeehondje. Wat zijn ze toch schattig! Als Arnold om hem heen probeert te lopen, op zeer gepaste afstand, kiest ie voor de aanval... maar Arnold rent blijkbaar ver genoeg en de zeehond stopt zijn aanval als hij merkt dat zijn actie gewerkt heeft. Daarna kiest ie voor het ruime sop! 's Middags zijn we naar Wharariki Beach gereden, een grote rotsformatie ligt hier in het water en een aantal zeehonden liggen te chillen op de rotsen. We waaien uit ons hemd, dus na een paar kiekjes laten we ze verder met rust en verlaten we het Noordelijkste puntje van het zuidereiland. Vanavond hebben we heerlijk zelfgemaakte gehaktballen met aardappeltjes gegeten. Een ietwat a-typische rolverdeling (zoals wel vaker bij ons) met Nol die de piepers bereidt en Do achter de barbecue leidde tot een heerlijke maaltijd!
Zo...een aardig stukje tekst...hopelijk genieten jullie er weer van :) Vandaag vertrekken we naar Kaikoura. Hopelijk gaan we daar het spelletje "wie ziet er als eerste een walvis?" spelen. Tot laters en dikke kussen!
PS Deze website werkt voor ons helaas niet meer zo goed als 5 jaar geleden. We zijn erg veel tijd kwijt met foto's uploaden. Mocht iemand een goede optie weten voor het plaatsen van een verslag, foto's en videootjes... anders dan facebook, dropbox, een eigen website etc.
PS We houden ons ook aanbevolen voor mailtjes/appjes met dagelijkse bezigheden van jullie. Onze neef Robin doet dit al en dat vinden we super leuk!
-
09 December 2015 - 22:37
Martijn Nobel:
Hoi Do en Arnold. Wat een leuk verhaal zeg! Gaaf om te lezen en te zien wat jullie zoal doen. Geniet er samen nog maar lekker van! Wij houden de site in de gaten om de nieuwe stories te lezen! -
09 December 2015 - 22:52
Arie & Liesbeth:
Lieve Arnold & Dorian
Jullie maken ons heel erg blij met dit fantastisch reisverslag en super foto's,er zit er eentje bij die jaren boven jullie bank en ons bed hing.
Het is weer een lekker lang verhaal met veel plaatsnamen die we natuurlijk even opzoeken.
Al hoewel onze topo van NZ nog vers in het ons geheugen zit.
Het weer is zoals het is,je stapt met regen uit je bed en voordat je het weet schijnt heerlijk de Zon,vergeet niet te smeren.
Ga lekker verder reizen in het land van de Kiwi's. -
09 December 2015 - 23:07
Tassie:
Wat n heerlijk avontuur weer! Heerlijk om mee te genieten. Als ik iets handigs tegen kom, laat ik t weten!
Hier alles goed, waaien ook uit ons hemd hier. Sinterklaas is t land weer uit en mn kerstboom staat te shinen in mn woonkamer! App je snel, dikke knuffels xx -
09 December 2015 - 23:31
Mamado:
Hierbij een reactie op al jullie acties. Ik lees het al jullie komen niets te kort. Een hapje hier een hapje daar ,drankje zus een drankje zo, spelletje winnen, spelletje verliezen. Pub in pub uit. Windje meer en windjes minder. Gehaktballetjes met piepers wat wil een mens nog meer.
Ook wij hebben niet te klagen, net thuis van het eerste kerstdiner en al weer een prachtig verslag. Helaas kunnen we jullie niet adviseren over de website. Maar dat verwachten jullie ook niet van ons. Met veel appjes zijn wij overgelukkig.
Lieve schatten alle goeds en ga zo door! -
09 December 2015 - 23:36
Rita:
O, wat heb ik weer zitten genieten. Wat een heerlijk avontuurlijk stel zijn jullie. Wat hebben jullie al veel gezien. En vaak zijn jullie helemaal alleen. Wat een rust. Bedankt voor het verslag en foto's. Een dikke knuffel van mij. -
10 December 2015 - 05:52
Nicole:
Wat een leuke verhalen en een mooie foto's. Wellington wordt ook wel "Windy Wellington" genoemd. Veel plezier nog. Groetjes. -
10 December 2015 - 08:07
De Vannienesjes:
Wat een heerlijk verhaal en een prachtige foto's. De ontspannenheid spat er vanaf en is hier bijna voelbaar ;-)
Geniet fijn verder! -
10 December 2015 - 08:27
Mamado:
Wat zijn de foto,s mooi! Of ik er bij ben -
10 December 2015 - 16:25
PapaDo:
Weer een prachtig verslag, ja dat kunnen jullie goed. Jullie maken ons wel lekker met die prachtige baaitjes en stranden en niet te vergeten het gevarieerde eten, puur natuur! Trouwens ook leuk zijn de reacties op die verslagen, zo leren wij ook de anderen beter kennen. (wordt een groot gezin!)
Do en Nol ga lekker door zo, geniet met volle teugen en...... blijf ons maar lekker maken hoor.
Veel kijkplezier in Kaikoura bij de walvissen, wij wachten wel op de foto's. Groeten van Papado XX -
11 December 2015 - 08:23
Bi & Sem:
Joehoe, eindelijk tijd om jullie verslag te lezen. Heerlijk, heerlijk, heerlijk. Kan de zon, wind, en het alle-tijd-van-de-wereld-gevoel bijna voelen bij het zien van jullie foto's. Kon ik ook wel gebruiken na de afgelopen week. Heb jullie trouwens gemist op de Open Avond bij m'n werk :-). Vanmiddag ook hier de kerstboom optuigen.....Hohoho XXXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
